FLYING AWAY

Χθές βράδυ, έβλεπα όλη την νύχτα στο όνειρό μου οτι πετούσα... Ήμουνα στο μουσείο μοντέρνας τέχνης της καταλωνίας στην Βαρκελώνη, στην placa Epanya, όπου μπροστά απο το μουσείο έχει σκάλες που κατεβαίνουνε, μέχρι κάτω, μεγάλες σκάλες και πλατειές που δημιουργούν αρκετά επίπεδα μέχρι να φτάσουνε το ύψος του δρόμου. Και σε αυτά τα επίπεδα υπάρχουνε συντριβάνια και πράσινο. Κι εκεί που πήγα να κάνω το πρώτο μου βήμα για να κατέβω το πρώτο σκαλί, βρέθηκα να αιωρούμαι ελαφρώς, οπότε και μια μικρή εκτίναξη άρχισα να πετάω πάνω απο την placa Epanya. Και πετούσα πετούσα και ενώ συνήθως στα όνειρα που βλέπω οτι πετάω η διάρκεια πτήσης μου είναι μικρή, εδώ δεν τελείωνε. Από την placa Epanya άρχισα να χώνομαι στα στενά της πόλης, η οποία πλέον έπαψε να είναι η Βαρκελώνη αλλά άρχιζε να μοιάζει όλο και περισσότερο με τα κάστρα της Θεσσαλονίκης. Έμπαινα στα στενά των κάστρων, κάτι πλακόστρωτα γκαλντερίμια και έβρισκα παλιά σπίτια, αρχοντικά εγκατελειμένα και έρημα, να σαπίζουνε στον χρόνο, αλλά παρ'όλα αυτά να κρατάνε στην αρχοντιά και την ομορφιά τους. Και όλο και κατέβαινα προς την πόλη, ώσπου σε κάποια στιγμή έστριψα προς τα αριστερά για να βγώ σπίτι μου, για να αποφύγω το κέντρο και να φτάσω σπίτι μου περιφεριακά. Και κάπως έτσι υποτείθεται οτι έφτασα στην Περαία, όπου εκεί βρήκα αγρότες να μαζεύουν τα σπαρτά και να τα φορτώνουνε σε κάρα κάτω απο τον ήλιο και σκεύτηκα οτι έτσι θα έπρεπε να είναι η όμορφη κι αληθηνή ζωή. Και συνέχισα να πετάω πάνω απο τους χωματόδρομους, βλέποντας ένα καθαρά επαρχιώτικο τοπίο, με τις μικρές ταβέρνες του και το καφενίο του χωριού, όπου έχει κι ένα δύο ηλεκτρονικά να παίζουνε οι πιτσιρικάδες. Και τελικώς έφτασα και στον κεντρικό δρόμο της Περαίας, όπου και τον ακολούθησα μέχρι το σπίτι μου. Το πέταγμα ήτανε υπέροχο και ένιωθα τον αέρα να φυσά το πρόσωπό μου και το απολάμβανα όσο δεν πήγαινε. Κάποια φάση τελικώς έφτασα σπίτι, όπου το βρήκα κλειστοφοβικό και σκιερό και μπήκα για μπάνιο, όσο η μάνα μου με έψαχνε για να μου δείξει τις εφημερίδες. Γιατί τελικώς υποτίθεται οτι δεν πετούσα στην πραγματικότητα, αλλά το φανταζόμουνα. Το σώμα μου όμως έκανε την ίδια απόσταση περπατώντας, με αποτέλεσμα να φαίνεται στους άλλους ανθρώπους οτι τρέχω με υπερφυσική ταχύτητα για μια τεράστια απόσταση, κάτι που έγραψαν οι εφημερίδες.