βγάλτε άκρη τώρα...

Στην αρχή το όνειρο ήταν κάπως καρτουνίστικο. Μία φιγούρα (θύμιζε λίγο και τον Ντόναλτ Ντακ) δεν πίστευε στις άυλες υπάρξεις και για αυτό κάποιος δαίμονας αποφάσισε να τον τιμωρήσει. Ένα βράυ στέλνει μία καταιγίδα με κεραυνούς να κτυπήσουν το συνοικισμό που μένει. Τα υπόλοια σπιτάκια εξαφανίζονται με ένα εντελώς καρτουνίστικο τρόπο κάτω από τη γη για να προστατευτούν ενώ το σπιτάκι του ήρωα, αν και προσπαθεί να εξαφανιστεί κι αυτό, δεν τα καταφέρνει. Παραμένει εκεί και το κτυπάνε άγρια οι κεραυνοί.
Τότε η εικόνα μεταφέρεται σε ένα γραφείο - βιβλιοθήκη (σαν αυτά που δείχνει στις ταινίες) όπου ένας κοντός μεσήλικας ψάχνει στο τεράστιο βιβλιο του και μου λέει για το δαίμονα αυτό και το λόγο της οργής του.
Οι φασαρίες συνεχίζονται και ξαναεμφανίζεται ο κοντός ανθρωπάκος που μου λέει ότι ο δαίμονας αποφάσισε, εκεί που θα οδηγώ, με ένα κεραυνό θα ανοίξει μία τεράστεια ρωγμή στη λεωφόρο για να πέσω μέσα. Κάπου εδώ εμφανίζεται ο ίδιος ο δαίμονας και βλέπω εικόνες του σχεδίου του. Τελικός του σκοπός λέει είναι αφού βασανιστώ να γίνω κι εγώ άυλη για να νιώσω τη χαρά που μου προσφέρει αυτή η κατάσταση.
Από εδώ και πέρα πρωταγωνιστές στο όνειρο είμαι εγώ, μία υποτιθέμενη φίλη μου (το πρόσωπο που έβλεπα στο όνειρο μου δεν το ξέρω) και ο φίλος μου, που είναι ο οδηγός μας. Οι κακοί του ονείρου είναι μία οικογένεια που υπηρετεί το δαίμονα. Το πιο μικρό μέλος της οικογένειας είναι ένα αγοράκι, ο Νικολάκης (σημειωτέον ότι Νικόλα λένε το αγαπημένο μου ξαδελφάκι).
Γνωρίζοντας το σχέδιο του δαίμονα προσποιούμαστε ότι απολύουμε τον οδηγό μας και γυρίζω στο σπίτι που μέναμε στο ορεινό χωριό όπου είχαμε πάει διακοπές. Εκεί, ενώ καθόμαστε στη βεραντούλα έρχεται ο Νικολάκης που εν τω μεταξύ μας έχει συμπαθήσει. Τον καθησυχάζουμε ότι το αυτοκίνητο της οικογένειας του δε θα πέσει στο χαντάκι αλλά κι αν πέσει του δίνουμε οδηγίες τι να κάνει. Μετά από λίγο του λέμε να φύγει για να μην καταλάβουν η οικογένεια του ότι ανακαλύψαμε τα σχέδια τους. Αλλά αυτός πέρνει μία καρέκλα και κάθεται μπροστά στην βεράντα μας.
Αναγκάζομαι τότε να πάω στην οικογένεια του λέγοντας πως ο Νικολάκης μας έκλεψε τα λιγοστά μας τρόφιμα αλλά δεν νομίζω ότι κατάφερα να τους πείσω. Ένας από αυτούς πήγε στο σπίτι μας και επέστρεψε αμέσως και γενικώς ακολούθησε μία σύγχυση. Φαίνεται τελικά ότι ο δαίμονας κατάλαβε ότι γνωρίζαμε τους σκοπούς τους και ανέβαλε τα σχέδια του, ο Νικολάκης έφυγε από την οικογένεια του και πήγε σε μια άλλη χώρα ενώ η οικογένεια του προσπάθησε να κάνει μεταναστεύσει με μία βαρκούλα. Το όνειρο τελειώνει με το φίλο μου να μας ανακοινώνει ότι η βάρκα της οικογένειας βυθίστηκε αλλά κατάφεραν να τους σώσουν. Κι εγώ στέλνω μήνυμα με το κινητό στο Νικολάκη ενημερώνοντας τον για αυτό.

Τουλάχιστον το όνειρο είχε αίσιο τέλος