ένα όνειρο παλιό και μοναδικό

Πριν μερικά χρόνια είδα το πιο παράξενο, το πιο όμορφο και το πιο ζωντανό όνειρο. Όταν ξύπνησα είχα μια υπέροχη αίσθηση η οποία μέχρι και σήμερα δεν έχει εξαφανιστεί τελείως. Τη συναντώ σε κάποιες "όμορφες" στιγμές. Συγχωρέστε με αλλά πολλές από τις λεπτομερειες του ονείρου τις έχω ξεχάσει .

Στο εργαστήριο ενός γίγαντα, κάπου σε κάποια βουνά, φτιάχνονται μπουκάλια, γυάλινα, πράσινα μπουκάλια, που περνούν πάνω σε ένα κυλιόμενο διάδρομο. Ο γίγαντας, άσχημος και κακός, βάζει σε μερικά από τα μπουκάλια ένα μυστηριώδες υγρό και τα μοιράζει όλα στους ταχυδρόμους τους. Ένας από αυτούς είμαι κι εγώ.
Με το ποδήλατο μου φτάνω σε ένα μικρό χωριό. Οι άνθρωποι εκεί μου υποδείχνουν ένα μέρος που μοιάζει με την πίσω αυλή - γκαράζ μιας άσπρης πολυκατοικίας, όπου παίζουν πολλά παιδιά για να σταματήσω. Ένα από αυτά παίρνει το μπουκάλι με το υγρό που είχε ρίξει ο γίγαντας (δε θυμάμαι αν του το έδωσα εγώ ή αν το πήρε μόνο του) και πίνει το περιεχόμενο του. Τότε αρχίζει να μεγαλώνει, να καμπουριάζει και να μετατρέπεται σε ένα τέρας με βίαιες και καταστροφικές διαθέσεις. Νιώθω υπεύθυνη για αυτήν την εξέλιξη και προσπαθώ να βοηθήσω κάπως για να έλθει στη φυσιολογική του κατάσταση αλλά μάταια. Τότε πέρνω την απόφαση.
Φεύγω από το χωριό με προορισμό το εργαστήριο του γίγαντα. Για να μη με καταλάβει, λίγο πριν μπω στην περιοχή του, μεταμορφώνομαι σε ένα μικρό κοριτσάκι που οδηγάει το παιδικό του ποδήλατο. Όντως ο γίγαντας δε με κατάλαβε. Με διάφορα καμώματα και νάζια προσπαθώ να τον πείσω να μου πει το αντίδοτο και με ποιον τρόπο θα μπορούσε κάποιος να βοηθήσει αυτόν που ήπιε το υγρό. Η απάντηση του δεν είναι και τόσο χρήσιμη : δεν υπάρχει αντίδοτο. Ωστόσο από αυτά που μου λέει γεννιέται στο μυαλό μου η λύση. Το κακό δε φοβάται τίποτα παρά μόνο τον εαυτό του.
Έτσι με μια δικαιολογία καταφέρνω να φύγω από το γίγαντα κι αφού απομακρύνθηκα αρκετά πήρα ξανά την κανονική μου μορφή. Ίππευα με αποφασιστικότητα και σιγουριά ένα δυνατό και γρήγορο άλογο ανάμεσα στα ψηλά καταπράσινα βουνά, κάτω από ένα ολοκάθαρο ουρανό. Γύρω μου υπήρχαν κι άλλοι αναβάτες. Μάλιστα ένας από αυτούς μου είπε ότι τώρα είμαι όμορφη.
Στα μέσα της διαδρομής συνάντησα το τέρας. Δε θυμάμαι πως αλλά βρεθήκαμε να παλεύουμε σε ένα σκοτεινό δάσος κοντά σε ένα ποταμό. Αυτό ήθελα εξάλλου. Το οδήγησα στην όχθη του ποταμού και το ανάγκασα να κοιτάξει το είδωλο του μέσα στο νερό. Και τότε έβγαλε μια τεράστια κραυγή φόβου. Είχα νικήσει.
Το μόνο που θυμάμαι μετά είναι μια λάμψη εκτυφλωτική και όταν αυτή υποχώρησε εμένα και ένα νέο άντρα να κοιμόμαστε γυμνοί, το κεφάλι του ενός στα πόδια του άλλου, μέσα σε ένα πανέμορφο, φωτεινό δάσος δίπλα από το ποτάμι...

Κάπως έτσι είχε τελειώσει το όνειρο μέσα σε ένα υπέροχο τοπίο και μες στο φως...