dream a little dream of me...

Τι να φταιει αραγε;Ο πυρετος που δεν λεει να πεσει,το φαντασμα της Εδαφολογιας,το αδειο κρεβατι,το φθινοπωρο;Τι;Ολα;
Κοιμηθηκα με το εν λογω βιβλιο στα χερια,αβολα ειναι η αληθεια.
Βρεθηκα στο παρκο του Ρετιρο στη Μαδριτη.Ησυχια,ηλιος που χα'ι'δευει το προσωπο μου χωρις να το καιει.Απολαυση..καθομαι στο παγκακι και κοιταζω ενα αγαλμα.Μαυρο..συνειδητοποιω ποιο αγαλμα ειναι.Το αγαλμα του Εκπεσοντα αγγελου.Τι περιεργο..μοιαζει ολοζωντανο.Διωχνει τη θυμωμενη εκφραση απο το προσωπο του,σκυβει προς το μερος μου και μου προσφερει ενα ανθος Μανολιας.Απο κεινες τις τεραστιες με τα καταλευκα ανθη και τα δερματινα φυλλα που χαζευα πριν λιγο.Ποσο μου αρεσαν εκεινα τα λουλουδια,ποσο ντρεπομουν να κοψω ενα!Και να που εχω ενα τωρα στα χερια μου!Καταλευκο,με το λεπτο του αρωμα...το βαζω στα μαλλια οπως κανουν οι Ισπανιδες χορευτριες του φλαμενκο,οι γνησιες οχι αυτες που χορευουν για τους τουριστες,οι gitanas.
Ο αγγελος εχει γυρισει στο βαθρο του κι εχει παρει τη γνωστη θυμωμενη εκφραση.
Ο Πειρασμος με φωναζει για αλλη μια φορα.Και με δελεαζει με το μονο πραγμα που ξερει οτι θα με κανει να λυγισω..με λευκες Μανολιες.Θυμωνει γιατι ακομα αντιστεκομαι...οταν το μονο που θελω ειναι να τρεξω ΚΟΝΤΑ του.