Ονειρεύτηκα ένα δείπνο...

Ήμουνα λέει σε ένα γεύμα αλλά δεν θυμάμαι ούτε τι τρώγαμε, ούτε τι πίναμε, ούτε ποιοι ήτανε εκει πέρα. Το μόνο που μπορώ να πώ με σιγουριά ήτανε οτι στο ίδιο τραπέζι ήτανε κι εκείνη... Κι εγώ έπαιζα με τους φακούς επαφής μου μέσα στην θήκη τους, αλλάζοντάς τους θέσεις και μπερδεύοντάς τους, τρίβοντάς τους τον έναν με τον άλλο, έτσι που μετά απο λίγο δεν ήξερα ποιος είναι ο αριστερός και ποιός ο δεξιός. Και είχα μια θλίψη μεγάλη, τόση που δεν μπορούσα καν να την κοιτάξω στα μάτια γιατί ήμουνα έτοιμος να βουρκώσω. Και της είπα ότι αλήθειες είχα να της πώ, κι αυτή άκουγε και δεν μίλαγε... Και δεν είπε τίποτα, απλώς άκουγε, ώσπου παραιτήθηκα απο το να συγκρατώ τα δάκρυά μου κι έγειρα το κεφάλι μου στο τραπέζι. Μετά δεν ξέρω τι έγεινε...
Δεν ξέρω τι διάολο συμβαίνει, περνάω μια απο τις καλύτερες φάσεις της ζωής μου, θα έλεγα, όταν είμαι ξύπνιος, αλλά τα βράδια τα όνειρά μου είναι όλο απελπισία, παράιτηση και θλίψη, σε σημείο να τα θυμάμαι και να μου μοιάζουν τραγικά με ταινίες Μάρθας Βούρτσης. Τι διάολο να πάρει;..