Νενικήκαμεν

Είμαι σε ένα νοσοκομείο, ως επισκέπτης και μιλάω με ένα φίλο γιατρό. Ξαφνικά στην διπλανή αίθουσα βλέπω ένα γνώριμο πρόσωπο, γιατρός και αυτός. Ο Γιάννης ο συμμαθητής μου από το δημοτικό, που νίκησε τον καρκίνο του στομάχου. Βγαίνω από το γραφείο του ενός γιατρού και πάω να μιλήσω στον Γιάννη. Μέχρι να φτάσω ο Γιάννης έχει βγει στον διάδρομο και τον σταματάω εκεί.
«Συγνώμη είσαι ο Γιάννης, που πηγαίναμε μαζί σχολείο; Πόσο χαίρομαι που είσαι καλά!»
Πάντα χαιρόμουν όταν πετύχαινα στον δρόμο τον Γιάννη, ασχέτως αν δεν ανταλλάζαμε κουβέντα.
«Όχι δεν είμαι εγώ, κάποιο λάθος θα κάνεις.» μου λέει και με κοιτάει με αινιγματικό ύφος.
Πριν να χαθεί στον διάδρομο του νοσοκομείου γυρίζει και μου λέει «Την επιληψία σου… θα την νικήσεις!»

Ο Γιάννης αποκλείεται να ήξερε για μένα. Εγώ όμως είχα σοκαριστεί όταν στο λύκειο ανακάλυψε ότι είχε καρκίνο του στομάχου. Κυρίως γιατί ήμασταν μαζί από το δημοτικό, αν και δεν κάναμε παρέα, είχα μεγαλώσει με τον Γιάννη. Περάσαμε όλα τα στάδια της ασθένειας μαζί του οι συμμαθητές –αυτό το «γιατί σε μένα» δεν θα το ξεχάσω ποτέ- και δεν θυμάμαι μεγαλύτερη χαρά όταν ακούσαμε πως την νίκησε την ασθένεια.

Δεδομένου ότι το θέμα της επιληψίας μου ουδέποτε με απασχόλησε σοβαρά, νομίζω πως ο Γιάννης αντιπροσώπευε τις δυσκολίες που περνάω αυτόν τον καιρό. Σαν να μου έλεγε, «μην μασάς» και κυρίως, «ακόμη και αν κάτι φαντάζει ακατόρθωτο, θα το ξεπεράσεις».