πετα

τα ονειρα στα οποια εβλεπα οτι πεταω ηταν τα πιο αγαπημενα μου.

μετρημενα στα δαχτυλα του ενος χεριου.

σε ενα, ειδα οτι πετουσα εξω απο την πορτα του διαμερισματος μου και το συναισθημα μπερδεμενο αναμεσα στη χαρα του πεταγματος και το παραπονο που δεν πεταγα πιο ψηλα, πιο μακρια.

σε ενα αλλο, ειδα οτι ημουνα μια αλλη γυναικα νυχτεριδα και κυνηγουσα σε αστικο τοπιο, αναμεσα σε στενους δρομους χαραγμενους απο ουρανοξυστες, τους κλεφτες του αυτοκινητου του πατερα μου.

σε ενα ακομη, ειδα να πεταω πανω απο λιβαδια, βουνα και θαλασσες.

το καλυτερο!

Υποπτα συμπλεγματα στα ονειρα μας...

Ημουνα στο μπαλκονι κοιτωντας κατω οπου μια στρατια περιεργων οντων περνουσε το τοιχακι που μας χωριζει απο τους διπλανους και κατευθυνοταν στο λουκι μας. τρομοκρατημενη σκεφτομουνα πως θα μπορουσαν να φτασουν ως το μπαλκονι...

Ξυπνησα και σκεφτομενη τι μου θυμιζαν αυτα τα περιεργα οντα μου ηρθαν στο νου οι μυρμηγκοφαγοι. Κοιταξα στη βικιπαιδια και ανακαλυψα πως οι μυρμηγκοφαγοι ειναι συγγενεις με τους armadillo που μοιαζουν φοβερα στα παραξενα οντα του ονειρου μου!

πιασμενες χερι-χερι

ενιωσα μια φοβερη ενωση με ενα κοριτσακι. κρατιομασταν απο το χερι και ολα ηταν οπως ειναι οι τελειες σχεσεις...

ειχαμε βρει τους ρολους μας. γεννημενοι για να παιξουμε αυτους τους ρολους, ημασταν πολυ καλες σ'αυτο.

η ασφαλεια και οι γνωσεις που παρεχει ο ενηλικας. το απροοπτο μεσα στη σιγουρια.

ο ενθουσιασμος του κοριτσιου και η παιδικοτητα που χαιρεται με σταθερα βηματα μπροστα...προς την ενηλικιωση.

μεσα απο το τεντωμενο μπρατσο μας περνουσε η επικοινωνια και εφτανε μεχρι το κεφαλι πριν γινει αισθηση και ξεχυθει στο σωμα.

χερι-χερι...

ONLY in my dreams...

Ονειρευτηκα...μετα απο πολυ καιρο.Ειδα οτι ειχα μια δουλεια,απλη,οχι τιποτα σπουδαιο,ετσι για να γκρινιαζω κι εγω που δουλευω μες στη ζεστη,να πληρωνω τους λογαριασμους μου,να πηγαινω σουπερ μαρκετ,τετοια χαζα πραγματα.
Ειδα οτι ειχα φιλους που με επαιρναν λεει τηλεφωνο να δουν τι κανω κι αν χρειαζομαι τιποτα.Μια απο αυτες με ειχε καλεσει σπιτι της κι ειχε φτιαξει για μενα το φαγητο που εχω περισσοτερο επιθυμησει...πατατες με αυγα.Προσπαθουσε να με πεισει να φαω και με μαλωνε που εδω και τρεις μερες δεν εχω βαλει μπουκια στο στομα μου.
Προσπαθουσε να με παρηγορησει και μου'λεγε οτι την εκανα τη μαλακια και δεν ακουσα κανεναν παλι αλλα δεν πειραζει,ειναι ολοι εδω διπλα μου,μ'αγαπουν ακριβως επειδη κανω μαλακιες,οτι ολα θα πανε καλα και να μη φοβαμαι τιποτα.
Μετα βρεθηκα στην αγκαλια σου,να μου λες οτι με συγχωρεις για τις βλακειες μου κι οτι μ'αγαπας πολυ...κι αυτο το ελεγες χωρις προσπαθεια,χωρις να στο ζητησω.Τρυφερα,χωρις φωνες,μονο με χαδια και φιλιά...
Και μετα ξυπνησα...μουσκεμα στον ιδρωτα,να καιγομαι απο τη ζεστη,με τον ανεμιστηρα να δουλευει στη μεσαια σκαλα αλλα χωρις να προσφερει ανακουφιση.Και ηχησαν στα αυτια μου τα λογια της Λισι,της ηρωιδας του τελευταιου βιβλιου του Στηβεν Κινγκ...
"Ποτέ δεν νιωθεις πιο μονος απο οταν ξυπνας χαραματα μονος σε ενα στρωμα που καποτε κοιμονταν δυο και συνειδητοποιεις οτι το μονο πραγματα που αναπνεει μεσα στο σπιτι εκτος απο εσενα ειναι τα ποντικια"
Εγω δεν εχω ουτε ποντικια...

Κανονικα θα εβαζα το In my dreams των Wig Wam αλλα μου πεφτει πολυ χαρουμενο...λεω να βαλω λοιπον το αγαπημενο μου ever...
WELCOME TO MY NIGHTMARE-ALICE COOPER

απο σαραντα κυματα...

Μετα την προβα τζενεραλε ηρθε η σειρα των σαραντα λεπτων πριν το γαμο να κατσουν στο σκαμνι της διηγησης.

8 και μιση ηταν προγραμματισμενο να αρχισει ο γαμος και βρισκομαι 8 παρα δεκα αχτενιστη και αβαφη. η κομμωτρια και μακιγιεζ μου δεν ειχε φανει. οι περισσοτεροι καλεσμενοι αφαντοι κι αυτοι. ο γαμπρος με τη σειρα του κι αυτος χαμενος καπου...ποιος ξερει που.

ο πανικος να αρχιζει να αναδυεται απο τα καταβαθα της καρδιας στην επιφανεια της εντονης εκδηλωσης. ο πατερας μου να χειροτερευει την κατασταση με την κριτικη του και'γω να προσπαθω να καταπιω την αγωνια μου και να χρησιμοποιω τα τελευταια αποθεματα ψυχραιμιας για να τον καλμαρω.

οι ελαχιστοι καλεσμενοι που ειχαν καταφτασει, καποιες νεαρες κοπελες που δεν τις γνωριζα καν, περιμεναν καθισμενες στο κρεβατι μου. περνω το νυφικο και παω στο μπανιο να το φορεσω. κοιταζομαι στον καθρεφτη. σκεφτομαι οτι και αβαφη δεν ειμαι ασχημη αλλα με ενα πιο προσεκτικο κοιταγμα διαπιστωνω πως απο την αγωνια μου εχω βγαλει σπυρακια και πως θα τα καλυψω;

δεν ηρθε και η κομμωτρια να μου στερεωσει το πεπλο στα μαλλια και θα ηθελα να το φορεσω. μαρεσει το πεπλο στα μαλλια....

Γαμου προεορτια

και οσο πλησιαζουν οι μερες τοσο θα αυξανουν τα ονειρα με πρωταγωνιστρια εμενα νυφη...
ηδη ειδα την προβα τζενεραλε και τα 40 λεπτα πριν το γαμο...
στην προβα ημουνα ντυμενη στα καταλευκα και συνοδευα μια καταλευκη τουρτα ενω η πιο λαχταριστη στιγμη ηταν οταν εμπειξα τον δεικτη μου μεσα της και τον κατευθεινα επειτα ηδονικα μεσα στο στομα μου.
οι γευστικοι καλυκες ξυπνησαν...
μμμ, φρεσκια και μαλακη η τουρτα αυτη.

Στη ζωνη του λυκοφωτος...

ή αλλιως 'πως ο υπνος διακοπτεται'.

τωρα αυτο που συνευει εχτες ενστικτο της επιβιωσης ονομαζεται;
εκει που κοιμομουνα του καλου καιρου βαζει ο johnny boy μια μπουκια απο τη μεριδα κοτοπουλο που μου αναλογουσε στο στομα του.
για ποτε ξυπναω και θεριευω, ειναι αλλο πραγμα να το λεω και αλλο να το αισθανομαι και να το βλεπει...
'ασε κατω το κοτοπουλο, ρε'.
τα ενστικτα απο την εποχη των σπηλαιων ξυπνησαν...
:o

ΟΤΙ ΝΑ'ΝΑΙ, ΞΥΛΟ ΚΑΙ ΥΨΗΛΕΣ ΣΥΝΑΝΑΣΤΡΟΦΕΣ

Χθες πάλι το υποσυνείδητό μου έκανε πάρτυ στο μυαλό μου... Αρχικά είδα πως ήμουνα σε μια πορεία στην οποία μας την πέσανε οι μπάτσοι, με χημικά και ΠΟΛΥ ξύλο, γενικά ήτανε πολύ άγρια φάση, τόσο που η πορεία άρχισε να σπάει σε σημεία πολύ γρήγορα και σύντομα όλο το πράγμα πήρε μορφή κλευτοπόλεμου στους δρόμους... Και κάπου εκεί εγώ μπήκα στον χώρο του πανεπιστημίου και ανέβηκα σε μια σχολή, που ήτανε η σχολή φιλοσοφικής, αλλά όχι με την μορφή που έχει τώρα το κλτίριο. Η σχολή ήτανε γιαπί, την ανακαινίζανε, οπότε σκεύτηκα να ανέβω ψηλά στην ταράτσα κι απο εκεί να πετάω τούβλα προς τους μπάτσους, ώστε να τους κάνω την μέγιστη δυνατή ζημιά. Αλλά στον τελευταίο όροφο, βρήκα μια περίεργη κατασκευή απο ξύλο και γυαλί, όπου είχε μια γυάλινη φυσαλίδα, στην οποία βρισκότανε ένας φύλινος θρόνος, ντυμένος με βελούδο. Και ψάχνοντας ανακάλυψα μια μυστική συρώμενη πόρτα πάνω σε αυτήν την ξύλινη κατασκευή, η οποία ήτανε σαν εντοιχισμένη ντουλάπα ουσιαστικά, που οδηγούσε μέσα απο κάτι στενά ανοίγματα στον θρόνο. Καθώς παιδευόμουνα να περάσω προς τα εκεί, άγνωστο γιατί ήθελα να το κάνω αυτό, από μια κοντινή πόρτα βγαίνει η Ντονατέλα Βερσάτσε και μου πιάνει κουβέντα! Οτι είναι καλεσμένη του πανεπιστημίου κι οτι είναι με παρέα μέσα στο δωμάτιο και άλλα τέτοια και με αυτά και με εκείνα με καλεί στην παρέα της. Όπου ήτανε 5-6 γυναίκες νομίζω, με τις οποίες πιάσαμε μια κουβέντα για τους καλιτέχνες και συγκεκριμένα για τους ποιητές, θυμάμαι να κάνω μια μακροσκελή ανάλυση για τον Καβάφη... Παρακάτω νομίζω οτι τελικά η αστυνομία μπήκε ακόμα και μέσα στο άσυλο, αλλά κάπου εκεί η μνήμη μου δεν με βοηθά να θυμηθώ την εξέλιξη ακριβώς.

ενα ονειρο

και αφου εβαλα τον βρεγμενο ιστο αραχνης για φυλαχτο και μια ονειροπαγιδα για να μην ισχωρησουν τα κακα πνευματα στη διηγηση βαλθηκα να περιγραψω ενα απο τα πιο περιεργα ονειρα που θυμαμαι να εχω δει ποτε. Ετοιμαζομαστε με τον πατερα μου να παμε στο εξοχικο που εχουμε καπου κοντα στη θαλασσα. θα παιρναμε μαζι μας και το κοριτσακι μιας γνωστης μας, αποστολη την οποια ανελαβα προσωπικα να φερω εις περας. οταν ηρθε η ωρα να φυγουμε παιρνω το κοριτσακι στην αγκαλια και χωρις πολλα-πολλα κιναμε για το εξοχικο. οταν ηρθε η ωρα να κοιμηθει συνειδητοποιω οτι δεν εχω φροντισει να παρω μαζι μας καποια αλλαξια ή οτιδηποτε αλλο θα ηταν χρησιμο κατα τη διαρκεια της παραμονης μας εκει. τοτε σκεφτηκα πως σε αντιθεση με το πως αντεδρασα, η μητερα της μικρης ειναι πολυ επιμελης και φροντιζει ολες τις λεπτομερεις ωστε να μη λειψει ποτε τιποτα στη μικρη. ενιωσα αμφιθυμια μετα απο τις σκεψεις αυτες, αμφιθυμια του στυλ 'μαρεσει που η κυρια αυτη ειναι οργανωτικη αλλα λατρευω επισης και τον αυθορμητισμο μου'. τελικα, τα βρηκαμε και το κοριτσακι κοιμηθηκε φορωντας το φανελακι του. no trouble, λεμε.Η επομενη σκηνη με βρισκει στην παραλια διπλα στο γιαννη, στην ακροθαλασσια. μεσα στη θαλασσα κοσμος πολυς κολυμπαει και χαιρεται. ειναι και η κουμπαρα μας μεσα και τσαλαβουταει με συντροφια τον θανασση βεγγο. ξαφνικα, με πιανει μια μελαγχολια σαν να μην ανηκω εκει. γυρναω στο σπιτι με την επιθυμια να ασχοληθω με τη μικρη. γυρω απο το κρεβατι της γυναικες πλεκουν και με αποτρεπουν να την ξυπνησω. κοιταω και βλεπω μια πατατα κομμενη σε 4-5 κομματια. τα αγγιζω αλλα δεν ανταποκρινονται. παω πιο κοντα και βλεπω το ενα, το πιο αποκομμενο απο τα αλλα, να αναπνεει. καθησυχαζομαι. η μικρη ειναι καλα αλλα ... εχει γινει πατατα.

Rue Lepic

είδα στον ύπνο μου πως είχα ραντεβού σε ένα καφέ της Μονμάρτης μα όποιον ρωτούσα που είναι η οδός Lepic, (στην πραγματικότητα την ξέρω πολύ καλά), έλεγαν πως δεν υπάρχει...

Κεντρική ιδέα, ούτε κι αυτή την άνοιξη θα πάω Παρίσι...

:(