περίεργο αλλά ωραίο

Ξύπνησα σήμερα το πρωί με μια πολύ περίεργη διάθεση. Δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Ήθελα μια αγκαλιά και να ξανακοιμηθώ ώστε να συνεχίσω το τελευταίο μου όνειρο. Ένα βαθύ όνειρο, μια ακόμη ιστορία εποχής με έντονες εικόνες αν και χωρίς ιδιαίτερη σύνδεση μεταξύ τους.

Έβλεπα λοιπόν πως ζούσα στη δεκαετία του 50 (;) σε μία χώρη στην Ευρώπη. Με είχε ερωτευτεί ένας ισχυρός άντρας της εποχής, ο οποίος ήταν κατά κάποιο τρόπο αρχηγός μίας γκαγκστερικής οικογένειας. Και εγώ με τη σειρά μου τον είχα ερωτευτεί. Ήταν ένας άντρας με τρόπους, με σθένος και προσωπικότητα, άσχετο αν ήταν γκάγκστερ. Μου είχε κάνει πολλές φορές πρόταση γάμου αλλά εγώ απέφευγα την απάντηση.
Πολλές εικόνες και σκηνές στο όνειρο που όμως δεν περιγράφω αφενός γιατί δε τις θυμάμαι και πολύ καλά κι αφετέρου γιατί αποκλίνουν πολύ η μία από την άλλη.
Μία σκηνή όμως ήταν πολύ έντονη και ζωντανή. Ταξίδευα με το τραίνο, ένα ωραίο παλιομοδίτικο τραίνο, από κάπου στην Ευρώπη προς την Ελλάδα. Καθόμουν μόνη μου. Στις μπροστινές θέσεις κάθονταν δύο κυρίες, από την Τουρκία (κι εγώ στο όνειρο καταγόμουν από την Τουρκία). Απρόσμενος εμφανίζεται στο τραίνο ο άντρας που αγαπούσα κοιτώντας με και χαμογελώντας. Ήθελε να καθίσει δίπλα μου αλλά η μία από τις δύο κυρίες δεν τον άφηνε να καθίσει με μία άγνωστη ανύπαντρη κοπέλα. Χαμογελούσα. Της εξήγησα στα τούρκικα ότι με ήξερε, ότι μου είχε ζητήσει πολλές φορές να με παντρευτεί και ότι αυτή τη φορά θα δεχόμουνα. Τότε μόνο του επέτρεψε να καθίσει δίπλα μου.
Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι στο όνειρο είναι να του κρατάω το χέρι στο τραίνο και να ξαπλώνω χαρούμενη στον ώμο του.