FLYING AWAY

Χθές βράδυ, έβλεπα όλη την νύχτα στο όνειρό μου οτι πετούσα... Ήμουνα στο μουσείο μοντέρνας τέχνης της καταλωνίας στην Βαρκελώνη, στην placa Epanya, όπου μπροστά απο το μουσείο έχει σκάλες που κατεβαίνουνε, μέχρι κάτω, μεγάλες σκάλες και πλατειές που δημιουργούν αρκετά επίπεδα μέχρι να φτάσουνε το ύψος του δρόμου. Και σε αυτά τα επίπεδα υπάρχουνε συντριβάνια και πράσινο. Κι εκεί που πήγα να κάνω το πρώτο μου βήμα για να κατέβω το πρώτο σκαλί, βρέθηκα να αιωρούμαι ελαφρώς, οπότε και μια μικρή εκτίναξη άρχισα να πετάω πάνω απο την placa Epanya. Και πετούσα πετούσα και ενώ συνήθως στα όνειρα που βλέπω οτι πετάω η διάρκεια πτήσης μου είναι μικρή, εδώ δεν τελείωνε. Από την placa Epanya άρχισα να χώνομαι στα στενά της πόλης, η οποία πλέον έπαψε να είναι η Βαρκελώνη αλλά άρχιζε να μοιάζει όλο και περισσότερο με τα κάστρα της Θεσσαλονίκης. Έμπαινα στα στενά των κάστρων, κάτι πλακόστρωτα γκαλντερίμια και έβρισκα παλιά σπίτια, αρχοντικά εγκατελειμένα και έρημα, να σαπίζουνε στον χρόνο, αλλά παρ'όλα αυτά να κρατάνε στην αρχοντιά και την ομορφιά τους. Και όλο και κατέβαινα προς την πόλη, ώσπου σε κάποια στιγμή έστριψα προς τα αριστερά για να βγώ σπίτι μου, για να αποφύγω το κέντρο και να φτάσω σπίτι μου περιφεριακά. Και κάπως έτσι υποτείθεται οτι έφτασα στην Περαία, όπου εκεί βρήκα αγρότες να μαζεύουν τα σπαρτά και να τα φορτώνουνε σε κάρα κάτω απο τον ήλιο και σκεύτηκα οτι έτσι θα έπρεπε να είναι η όμορφη κι αληθηνή ζωή. Και συνέχισα να πετάω πάνω απο τους χωματόδρομους, βλέποντας ένα καθαρά επαρχιώτικο τοπίο, με τις μικρές ταβέρνες του και το καφενίο του χωριού, όπου έχει κι ένα δύο ηλεκτρονικά να παίζουνε οι πιτσιρικάδες. Και τελικώς έφτασα και στον κεντρικό δρόμο της Περαίας, όπου και τον ακολούθησα μέχρι το σπίτι μου. Το πέταγμα ήτανε υπέροχο και ένιωθα τον αέρα να φυσά το πρόσωπό μου και το απολάμβανα όσο δεν πήγαινε. Κάποια φάση τελικώς έφτασα σπίτι, όπου το βρήκα κλειστοφοβικό και σκιερό και μπήκα για μπάνιο, όσο η μάνα μου με έψαχνε για να μου δείξει τις εφημερίδες. Γιατί τελικώς υποτίθεται οτι δεν πετούσα στην πραγματικότητα, αλλά το φανταζόμουνα. Το σώμα μου όμως έκανε την ίδια απόσταση περπατώντας, με αποτέλεσμα να φαίνεται στους άλλους ανθρώπους οτι τρέχω με υπερφυσική ταχύτητα για μια τεράστια απόσταση, κάτι που έγραψαν οι εφημερίδες.

Μου τη δίνουν οι κότες!

Ονειρεύτηκα ότι πήγα στο πατρικό σπίτι του πατέρα μου στο χωριό. Εκεί τον βρήκα να κόβει τα δέντρα γύρω από το σπίτι. "Θα φέρω το κοτέτσι εδώ" μού ανακοίνωσε και συνέχισε να κόβει τα δέντρα. Προσπάθησα να του μιλήσω, να τον μεταπείσω - μάταια! Κάποιος ξένος τού το είχε προτείνει, και το είχε βρει καλή ιδέα, να χτίσει ένα κοτέτσι δίπλα στο σπίτι μας.

Η συναυλία και τα ψάρια-κλειδαρότρυπες

Βρισκόμουν σε μια συναυλία του Nick Cave, όμως αυτός που τραγουδούσε δεν ήταν ο Cave, παρ' όλο που ακουγόταν δυνατά και καθαρά το "Tupelo", αλλά ο ηθοποιός Owen Wilson. Μόλις το συνειδητοποίησα προσπάθησα να πείσω τους φίλους μου (που όπως συμβαίνει σε τόσα και τόσα όνειρα, ήταν ένα μάτσο άγνωστοι στην πραγματικότητα, αλλά στο όνειρο ήταν φυσικά οι κολλητοί μου) για το γεγονός της απάτης, όμως εκείνοι επέμεναν οτι κάνω λάθος.
Τότε ήρθε κάποιος που τον γνώριζα (είπαμε, στο όνειρο...) επειδή είχε πολλά ξενοδοχεία στην περιοχή. Είπε λοιπόν στους φίλους μου οτι όντως, τους έλεγα την αλήθεια, και πως όλη η συναυλία ήταν μια παγίδα για πιάσουν αιχμάλωτους όσους ξέρουν να ψαρεύουν. Εκεί επικράτησε ένας μικρός πανικός ανάμεσά μας, καθώς όλοι ήμασταν δεινοί ψαράδες. Κάποιος είχε την ιδέα να πάμε προς το ποτάμι κι εγώ συμφώνησα.
Βγαίνοντας από τον συναυλιακό χώρο, βρεθήκαμε μπροστά σε ένα απίστευτο λιβάδι με λουλουδάκια, αηδονάκια, δεντράκια και δε συμμαζεύεται. Κάπου στην άκρη υπήρχε και το περίφημο ποτάμι, όπου και κάτσαμε στην όχθη του, με μια απόχη ο καθένας στα χέρια. Ο ξενοδόχος ήταν όλη την ώρα πάνω από τα κεφάλια μας και φώναζε "Πρέπει να πιάσετε τουλάχιστον τέσσερα ψάρια-κλειδαρότρυπες!"
Εγώ δεν κατάφερα να πιάσω τίποτα και ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάματα, αλλά κανείς δε μου έδινε σημασία.
Εν τέλει οι φίλοι μου έπιασαν δυο δίδυμα ψάρια-κλειδαρότρυπες (ήταν ένα πράγμα-διασταύρωση κλειδαρότρυπας, κλειδιού και χριστόψαρου μεσαίου μεγέθους) και δυο μικρότερα. Ο ξενοδόχος καταχαρούμενος μας είπε "Και τώρα πρέπει να ετοιμαστούμε για τη μάχη!" Τρέξαμε λοιπόν πίσω στη συναυλία, κι αυτός εξαφανίστηκε στα παρασκήνια μαζί με τις απόχες, τα ψάρια και τους δυο φίλους μου που τα έπιασαν. Οι υπόλοιποι μείναμε κάτω για να παρακολουθήσουμε τι θα γίνει.
Ξαφνικά, εκεί που τραγουδούσε ο Owen Wilson (ακόμα το "Tupelo" έπαιζε..), εμφανίστηκε στη σκηνή ο ξενοδόχος μαζί με τον Nick Cave που κρατούσε μια τεράστια απόχη. Ο Wilson πήρε από μια παρόμοια και η τιτανομαχία ξεκίνησε, με τους δυο μονομάχους να κάνουν κινήσεις α λα Brad Pitt στην "Τροία"! Τα δε ψάρια, χτυπιόντουσαν κάπου στο μέσο της σκηνής, λες και τα είχαμε μόλις βγάλει από το νερό...

...και κάπου εκεί άρχισα να γελάω -κανονικότατα- και ξύπνησα αμέσως! Damn! Αν και ήμουν σίγουρη για το αποτέλεσμα της μάχης, δε θα με χάλαγε λίγη ακόμα δράση :)

ο πολεμιστής της φωτιάς

Ήρωας του ονείρου ήταν ένας άντρας πολεμιστής της φωτιάς, ψηλός, μελαχρινός, μόνος. Το όνειρο ήταν βαθύ, έντονο, με εικόνες πεντακάθαρες, χρώματα της γης και του απόβραδου αλλά καθόλου σκοτεινό ή άσκημο. Το σκηνικό διαδραμάτιζεται σε μία περιοχή υγρή, παραθαλάσσια, χωρίς ιδιαίτερη βλάστηση.
Ο ήρωας, με αποτυπωμένη στο πρόσωπο του μια θλίψη, έχει απαγάγει το γιο ενός πλούσιου άντρα, που μοιάζει με αρχηγό των νομάδων. Κάθεται με το παιδί μπροστά του έξω από τη σκηνή του πατέρα του και ζητά να του δώσει ένα μεγάλο μέρος γης. Σε αντάλλαγμα μάλιστα θα του πει πώς να πλύνει κάποιο μέταλλο με 20 den νερό και 10 χρυσό. (!) Ο πλούσιος άντρας προσποιείται πώς συμφωνεί. Καθώς ο ήρωας σηκώνεται ικανοποιημένος (και με τη μπέρτα του να ανεμίζει) ο πλούσιος νομάδας ζητά να του πει το μυστικό που του υποσχέθηκε κι αυτός του λέει. Όλοι φεύγουν από τη σκηνή. Σηκώνεται δυνατός αέρας, προμύνημα της προφανέστατης παγίδας του πλουσίου που ετοιμάζεται, αλλά ο ήρωας δεν το καταλαβαίνει. Έχει χάσει τη διορατικότητα του.
Η επόμενη σκηνή εξελίσσεται σε μία παραλία με λίγα πλατιά βράχια και μικρά κύμματα. Εγώ και ένας άλλος νεαρός άντρας συζητάμε για την παγίδα που επίκειται. Είμασταν και οι δύο σύντροφοι παλιοί του ήρωα και συμφωνούμε ότι τώρα που απομακρύνθηκε από εμάς έχει χάσει το στόχο και τις ικανότητες του. Ο χωρισμός μας είναι και η αιτία της κρυφής του θλίψης. Αποφασίζουμε φυσικά ότι θα το βοηθήσουμε. Αλλά θα αφήσουμε να τον συλλάβουν πρώτα για να καταλάβει κάποια πράγματα.
Μπαίνουμε στο σπίτι όπου κοιμάται ο ήρωας και κρυβόμαστε στο σκοτάδι, εγώ, ο νεαρός και η κοπέλα του. (Το σπίτι αυτό είναι το σπίτι του παππού μου όπως ήταν όταν εγώ ήμουν μικρή. Μέσα στο όνειρο βλέπω και τον ίδιο τον παππού μου). Μπαίνουν μέσα δύο άντρες τους οποίους σκεπάζει το σκοτάδι και αρπάζουν τον ήρωα, που κοιμάται βαθιά και δεν καταλαβαίνει τίποτα. Κάποιοι άλλοι ανακαλύπτουν το σύντροφο μου. Εγώ ακολουθώ τους πρώτους άντρες. Κουβαλούν τον ήρωα πάνω σε κάποιες μεταλλικές σκάλες, μέσα στο σκοτάδι.
Πηγαίνω στο σπίτι του συντρόφου μου, ο οποίος έχει ήδη συλληφθεί, έχοντας τη μορφή του. Η μητέρα του με φωνάζει μέσα. Βλέπω κάποια στιγμή την αδελφή του να βγαίνει έξω και να καλεί κάποιους άντρες ντυμένους στα μαύρα, μέλη κάποιας συμμορίας. Καταλαβαίνω ότι είναι αυτοί που άρπαξαν τον ήρωα και κρυφακούω τη συνομιλία τους...

Κι εκεί, πάνω που επρόκειτο να ακούσω πού έκρυψαν τον ήρωα και να τον ελευθερώσω κτύπησε το ξυπνητήρι και το όνειρο διακόπηκε ... ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟ ΞΥΠΝΗΤΗΡΙ.

Επιτέλους!

...μετά απο αρκετές μέρες είδα όνειρο... ίσως η κούραση, ίσως οι λίγες ώρες ύπνου δεν μ'αφήνουν να ονειρευτώ... but say no more... άρτι αφιχθέν ένα όνειρο (ολίγον εφιαλτικό) κατευθείαν απο το υποσυνείδητό μου στις οθόνες σας :P
`````````````````````````````````````````````````````````
Είμαστε εκδρομή σε ένα μέρος που φαίνεται πως είναι στην αγγλία (αλλά δεν ξέρω αν είναι όντως)... εκδρομή λόγω ενός γάμου που πρέπει να παραστούμε (αυτό την προηγούμενο ΣΚ συνέβη στην πραγματικότητα... άβυσσος :P)... έτσι είμαστε παρέα, δεν θυμάμαι ποιοι ακριβώς εκτός βεβαίως απο τον σύζυγό μου... θα πέσει να μας πλακώσει :D...ανεβήκαμε στο καφέ ενός ξενοδοχείου... ενός πολυτελέστατου ξενοδοχείου με χρυσά σκαλιστά παντού με την μυρωδιά ενός αριστοκρατικού μέρους... καμία σχέση με μας :P... οι θαμώνες άγγλοι ξινισμένοι και σνόμπ... ξέρετε ;)... και μεις να γελάμε και να έχουμε ξεσηκώσει τους πάντες... η θέα καταπληκτική απο κει πάνω (μου θύμισε την θέα απο το καφέ πάνω απο το Ολύμπιον) και μια πολύ ωραία αίσθηση χαλάρωσης... στο μπαρ μία αγγλίδα, ξανθούλα γύρω στα 40 και συμπαθής δεχόταν παραγγελίες... κάποια στιγμή βλέπω ένα άτομο να παίρνει μια πουτίγκα ή προφιτερόλ... ναι μην γελάτε :P... άστραψαν τα μάτια μου και φυσικά πήγα να παραγγείλω και γω μία... κάθομαι στο τραπέζι με την παρέα και τότε έρχεται κάποιος... μάλλον γνωστός μάλλον απο την οικογένεια των μελλόνυμφων... με ένα τελάρο γεμάτο πορτοκάλια... άλλα ήταν ολόκληρα άλλα μισά και γεμιστά με άλλα φρούτα νομίζω... εγώ πήρα ένα μισό... είχε μια οδοντογλυφίδα επάνω και έτσι τσιμπούσα με αυτήν τα φρούτα και έτρωγα... όταν το μάτι μου πέφτει στο μπαρ και είδα την αγγλίδα με την πουτίγκα μου μπροστά της να με ψάχνει... πηγαίνω κατευθείαν, την παίρνω και κάθομαι ξανά στο τραπέζι μου... τρώω δυό κουταλιές και διαπιστώνω ότι δεν είναι και τόσο νόστιμη... κάποια στιγμή λέω να πάω να πληρώσω γιατί θα φεύγαμε μάλλον... πηγαίνω στην τύπισσα και της λέω σε άπταιστα αγγλικά "how does it cost?" :P... αυτή κάνει κάτι υπολογισμούς με το νου ψελλίζει κάτι για εβδομήντα... τρομάζω... λέω 70 ευρώ μια παλιοπουτίγκα?... αλλά περιμένω την τελική τιμή... τότε γυρνάει και μου λέει... "you know... this costs 5000"... "oh no no..." της λέω... "in euros please..." και μου λέει... "yes of course... 5000 euros"!!!!!!
τα είδα όλα... είδα την ελισσάβετ φαντάρο... :D... της λέω δεν είναι δυνατόν... ότι όλες όλες οι καταθέσεις μου στην τράπεζα δεν είναι 5000 ευρώ... και τι πράματα είναι αυτά... και αυτή να μου λέει με την γνωστή αγγλική ψυχρότητα... αυτή είναι η τιμή τι να κάνουμε... κλπ... στενοχώριαααα.... τι να σας πω... ξέρετε με την αίσθηση ότι ξέρω ότι είναι όνειρο αλλά βιώνω όλο το συναίσθημα... της λέω με πολλά νεύρα απο το παράλογον της υπόθεσης... ότι δεν πληρώνω κι ας πάνε να κάνουν ότι θέλουν... και φεύγω... πλάνο αμέσως μετά... κατηφορίζουμε έναν δρόμο και βλέπουμε μια εκκλησία... δίπλα μου η φίλη που παντρεύτηκε (πράγματι)το προηγούμενο Σάββατο... να μου λέει... "δεν θέλω να πάμε" (θαρρείς και υπήρχε περίπτωση να θέλω εγώ :P)... "δεν μου αρέσει ο άγιος παντελεήμονας"!!!!!
...μετά ξύπνησα με άσχημη διάθεση για το υπερβολικό ποσό της πουτίγκας :P

άντε βγάλε νόημα!!! :D

I'm on fire..

Εξω βρεχει.Βροχη γλυκια,που νοτιζει τη γη και δινει ζωη στη διψασμενη γη.Μεσα ομως η δροσια δεν αγγιζει εμενα κι ουτε παρηγορει το φτωχο κορμι που βασανιζεται...φωτια.Με τρωει,με διαλυει....φουντωνει οσο δυναμωνει η βροχη κι εγω στριφογυριζω στο κρεβατι.Θελω να ανοιξω τα ματια κι ομως δεν μπορω.Ιδρωτας που κυλαει ασταματητα...κι ομως δεν εχω πυρετο.Ενα φιλί να καταλαγιασει η φωτια,ενα χερι δροσερο στο φλογισμενο κορμι μου...η φωτια δυναμωνει,τωρα μου καιει το μυαλο.
ΘΕΛΩ....ΤΙ?Ποναω...καιγομαι...λιωνω...γινομαι λαβα που κατρακυλα και πλημμυριζει το δωματιο,το σπιτι.Φτανω στην αυλη...κατω απο τη βροχη.Λυτρωση...γινομαι πετρα,ναι!
Φτανει...η ψυχη αντεχει τη φωτια,το κορμι δεν αντεχει αλλο,οχι αλλο,δε θελω αλλο αυτη τη φωτια.Ευλογημενη βροχη,ΣΩΣΕ ΜΕ!