Η ΦΑΡΣΑ

Χθές είδα ένα όνειρο, στο οποίο κάνανε φάρσα σε κάποιους. Κάτι σαν τις εκπομπές της τηλεόρασης που πάει κάποιος ανυποψίαστος και του κάνουνε πλάκα, όσο η κάμερα γράφει. Ε λοιπόν η εν λόγω φάρσα είχε ως εξής. Το θύμα έμπεινε σε ένα φορτιγάκι, που στο πίσω μέρος είχε άλλα άτομα, ντυμένα με αστυνομική ή τέτοιου είδους εξάρτηση, στα πλαίσια ενός γυρίσματος. Υποτίθεται οτι ήτανε να κάνουνε μια ληστεία ή κάτι παρόμοιο. Όπως και να έχει πάντως το φορτιγάκι ανατιναζότανε με το που ο οδηγός έβαζε μπρος και πετάγονταν παντού κομμάτια απο το φορτηγάκι και τα κορμιά των υπολοίπων, που φαίνονταν να είναι ήδη άψυχα. Επίσης υπήρχε πυκνός καπνός, που είχε περίεργο χρώμα κι ενώ το 'θύμα' της φάρσας έμπαινε στο φορτηγάκι πρωί, με το που αραίωνε ο καπνός, ήτανε νύχτα και γύρω γύρω μόνο τα καιγόμενα κομμάτια του φορτηγού και τα κορμιά των υπολοίπψν. Και βαθειά σιωπή εκτός απο κάτι περίεργους μικροθορύβους, γύρω δεν υπήρχε κανένας απο το crew που έκανε τα γυρίσματα και κανένας δεν μιλούσε στο σοκαρισμένο 'θύμα' Στην αρχή προσπαθούσε να συνέλθει απο το σοκ της έκρηξης, για την οποία προφανώς δεν ήξερε τίποτα αλλά στη συνέχεια άρχιζε να τρώει φρίκη με το όλο σκηνικό που επικρατούσε γύρω του. Κι εκεί που είχε αρχίσει να αγριεύεται για τα καλά, τα πτώματα που υπήρχαν τριγύρω, άρχιζαν να κινούνται, μόνο που πλέον τα πρόσωπά τους ήτανε νεκροκεφαλές, τα μέλη τους κρέμονταν άψυχα στα πλευρά τους ενώ τους λείπανε και κομμάτια απο το σώμα τους. Ο τύπος τότε άρχιζε να φρικάρει άγρια και άρχιζε να στιγγλίζει για βοήθεια, αλλά τίποτα δεν γινότανε, εκτός απο το να τον πλησιάζουνε ακόμα πιο πολύ τα ζόμπι. Τελικά το όλο πράγμα έληγε όταν τον είχανε ήδη βάλει κάτω και σιγά σιγά τον πνίγανε κάτω απο το βάρος τους. Τελικά ανοίγανε τα φώτα στο studio των γυρισμάτων λίγο πριν το μοιραίο τέλος, αλλά ο τύπος ήτανε χεσμένος πάνω του πραγματικά...

βγάλτε άκρη τώρα...

Στην αρχή το όνειρο ήταν κάπως καρτουνίστικο. Μία φιγούρα (θύμιζε λίγο και τον Ντόναλτ Ντακ) δεν πίστευε στις άυλες υπάρξεις και για αυτό κάποιος δαίμονας αποφάσισε να τον τιμωρήσει. Ένα βράυ στέλνει μία καταιγίδα με κεραυνούς να κτυπήσουν το συνοικισμό που μένει. Τα υπόλοια σπιτάκια εξαφανίζονται με ένα εντελώς καρτουνίστικο τρόπο κάτω από τη γη για να προστατευτούν ενώ το σπιτάκι του ήρωα, αν και προσπαθεί να εξαφανιστεί κι αυτό, δεν τα καταφέρνει. Παραμένει εκεί και το κτυπάνε άγρια οι κεραυνοί.
Τότε η εικόνα μεταφέρεται σε ένα γραφείο - βιβλιοθήκη (σαν αυτά που δείχνει στις ταινίες) όπου ένας κοντός μεσήλικας ψάχνει στο τεράστιο βιβλιο του και μου λέει για το δαίμονα αυτό και το λόγο της οργής του.
Οι φασαρίες συνεχίζονται και ξαναεμφανίζεται ο κοντός ανθρωπάκος που μου λέει ότι ο δαίμονας αποφάσισε, εκεί που θα οδηγώ, με ένα κεραυνό θα ανοίξει μία τεράστεια ρωγμή στη λεωφόρο για να πέσω μέσα. Κάπου εδώ εμφανίζεται ο ίδιος ο δαίμονας και βλέπω εικόνες του σχεδίου του. Τελικός του σκοπός λέει είναι αφού βασανιστώ να γίνω κι εγώ άυλη για να νιώσω τη χαρά που μου προσφέρει αυτή η κατάσταση.
Από εδώ και πέρα πρωταγωνιστές στο όνειρο είμαι εγώ, μία υποτιθέμενη φίλη μου (το πρόσωπο που έβλεπα στο όνειρο μου δεν το ξέρω) και ο φίλος μου, που είναι ο οδηγός μας. Οι κακοί του ονείρου είναι μία οικογένεια που υπηρετεί το δαίμονα. Το πιο μικρό μέλος της οικογένειας είναι ένα αγοράκι, ο Νικολάκης (σημειωτέον ότι Νικόλα λένε το αγαπημένο μου ξαδελφάκι).
Γνωρίζοντας το σχέδιο του δαίμονα προσποιούμαστε ότι απολύουμε τον οδηγό μας και γυρίζω στο σπίτι που μέναμε στο ορεινό χωριό όπου είχαμε πάει διακοπές. Εκεί, ενώ καθόμαστε στη βεραντούλα έρχεται ο Νικολάκης που εν τω μεταξύ μας έχει συμπαθήσει. Τον καθησυχάζουμε ότι το αυτοκίνητο της οικογένειας του δε θα πέσει στο χαντάκι αλλά κι αν πέσει του δίνουμε οδηγίες τι να κάνει. Μετά από λίγο του λέμε να φύγει για να μην καταλάβουν η οικογένεια του ότι ανακαλύψαμε τα σχέδια τους. Αλλά αυτός πέρνει μία καρέκλα και κάθεται μπροστά στην βεράντα μας.
Αναγκάζομαι τότε να πάω στην οικογένεια του λέγοντας πως ο Νικολάκης μας έκλεψε τα λιγοστά μας τρόφιμα αλλά δεν νομίζω ότι κατάφερα να τους πείσω. Ένας από αυτούς πήγε στο σπίτι μας και επέστρεψε αμέσως και γενικώς ακολούθησε μία σύγχυση. Φαίνεται τελικά ότι ο δαίμονας κατάλαβε ότι γνωρίζαμε τους σκοπούς τους και ανέβαλε τα σχέδια του, ο Νικολάκης έφυγε από την οικογένεια του και πήγε σε μια άλλη χώρα ενώ η οικογένεια του προσπάθησε να κάνει μεταναστεύσει με μία βαρκούλα. Το όνειρο τελειώνει με το φίλο μου να μας ανακοινώνει ότι η βάρκα της οικογένειας βυθίστηκε αλλά κατάφεραν να τους σώσουν. Κι εγώ στέλνω μήνυμα με το κινητό στο Νικολάκη ενημερώνοντας τον για αυτό.

Τουλάχιστον το όνειρο είχε αίσιο τέλος

Καλημέρα!

Ονειρεύτηκα ότι σε είχα γνωρίσει.

Ήμαστε ερωτευμένοι. Ξυπνούσαμε μαζί.

Ήμουν χαρούμενη. Πλήρης.

"Της Κυριακής τα όνειρα," μου ψιθύρισες, "κρατούν μόνο μέχρι το μεσημέρι... "

Black Ash

Ονειρεύτηκα ότι περπατούσα για να φτάσω στο πατρικό σπίτι του πατέρα μας, στο χωριό. Ήμουν μόνη στο δρόμο μέχρι εκεί, αλλά τριγύρω μου υπήρχε καμμένη γη. Στη θέση καταπράσινων χωραφιών με λεμονιές και πορτοκαλιές, υπήρχε καπνός και μαύρη στάχτη. Ακόμα πιο παράξενο ήταν ότι συνέχιζα κανονικά στο δρόμο μου, χωρίς να σταματήσω ή να μου κάνει εντύπωση το τοπίο γύρω μου. Δεν έφτασα ποτέ στο σπίτι (μεταφέρθηκα σε άλλο τόπο κι άλλο όνειρο), αλλά ξυπνώντας, δεν μπορώ να αφήσω αυτή την εικόνα από το μυαλό μου.

Μήπως τα Σαββατοκύριακα, που δεν έχω δουλειά και υποχρεώσεις, θα μπορούσα να βλέπω περισσότερο ευχάριστα όνειρα; Ε, καλή μου νεράιδα;

PARTY

Είδα λέει οτι ήμουνα διοργανωτής σε ένα πάρτυ, το οποίο έκαναν οι Brad Pit kai Angelina Jolie για φιλανθρωπικούς σκοπούς και οτι μάλιστα είχα και τον ρόλο του κλόουν σε αυτό. Βέβαια το οργάνωνα είναι τρόπος του λέγειν, διότι δεν είχα προετοιμάσει τίποτα, η απόφαση να γίνει το πάρτυ πάρθηκε στα ξαφνικά, οπότε ήτανε σχεδόν ολόκληρο αυτοσχεδιαστικό. Επίσης απευθηνότανε κυρίως σε μικρά παιδιά και θυμάμαι να οργανώνουμε κάτι τελείως ενήλικα σκετσάκια χιουμοριστικού περιεχομένου, που είχανε σχέση με τον θηριοδαμαστή, ο οποίος ήτανε ένας νάνος τυλιγμένος σε γκρι αδιαφανή κολλητική ταινία και προφυλακτικά. Γενικά ήτανε πετυχημένο το πάρτυ και θυμάμαι οτι γέλαγα με την ψυχή μου αρκετά και στον ύπνο μου, πράγμα το οποίο είναι σπάνιο στον ξύπνιο μου και άρεσε πολύ στον κόσμο, θα έλεγα περισσότερο στους μεγάλους, παρά στους μικρούς. Τελικά μετά το πάρτυ είδα κι οτι μου την έπεσε η Angelina Jolie... Ο πεινασμένος... :Ρ

O Κώστας

Είδα στον ύπνο μου τον Κώστα! Πετούσε λέει πάνω στον ουρανό και με ρώτησε αν έχω να τον κεράσω ρούμι; Δεν είχα! Είπε δεν πειράζει να είμαι καλά! και μου έστειλε φιλί!

Ωραίος ο Κώστας! Φευγάτος! Μα δυστυχώς δεν τον ξέρω... μακάρι να είναι κάποιος που θα γνωρίσω στο μέλλον!

ένα όνειρο παλιό και μοναδικό

Πριν μερικά χρόνια είδα το πιο παράξενο, το πιο όμορφο και το πιο ζωντανό όνειρο. Όταν ξύπνησα είχα μια υπέροχη αίσθηση η οποία μέχρι και σήμερα δεν έχει εξαφανιστεί τελείως. Τη συναντώ σε κάποιες "όμορφες" στιγμές. Συγχωρέστε με αλλά πολλές από τις λεπτομερειες του ονείρου τις έχω ξεχάσει .

Στο εργαστήριο ενός γίγαντα, κάπου σε κάποια βουνά, φτιάχνονται μπουκάλια, γυάλινα, πράσινα μπουκάλια, που περνούν πάνω σε ένα κυλιόμενο διάδρομο. Ο γίγαντας, άσχημος και κακός, βάζει σε μερικά από τα μπουκάλια ένα μυστηριώδες υγρό και τα μοιράζει όλα στους ταχυδρόμους τους. Ένας από αυτούς είμαι κι εγώ.
Με το ποδήλατο μου φτάνω σε ένα μικρό χωριό. Οι άνθρωποι εκεί μου υποδείχνουν ένα μέρος που μοιάζει με την πίσω αυλή - γκαράζ μιας άσπρης πολυκατοικίας, όπου παίζουν πολλά παιδιά για να σταματήσω. Ένα από αυτά παίρνει το μπουκάλι με το υγρό που είχε ρίξει ο γίγαντας (δε θυμάμαι αν του το έδωσα εγώ ή αν το πήρε μόνο του) και πίνει το περιεχόμενο του. Τότε αρχίζει να μεγαλώνει, να καμπουριάζει και να μετατρέπεται σε ένα τέρας με βίαιες και καταστροφικές διαθέσεις. Νιώθω υπεύθυνη για αυτήν την εξέλιξη και προσπαθώ να βοηθήσω κάπως για να έλθει στη φυσιολογική του κατάσταση αλλά μάταια. Τότε πέρνω την απόφαση.
Φεύγω από το χωριό με προορισμό το εργαστήριο του γίγαντα. Για να μη με καταλάβει, λίγο πριν μπω στην περιοχή του, μεταμορφώνομαι σε ένα μικρό κοριτσάκι που οδηγάει το παιδικό του ποδήλατο. Όντως ο γίγαντας δε με κατάλαβε. Με διάφορα καμώματα και νάζια προσπαθώ να τον πείσω να μου πει το αντίδοτο και με ποιον τρόπο θα μπορούσε κάποιος να βοηθήσει αυτόν που ήπιε το υγρό. Η απάντηση του δεν είναι και τόσο χρήσιμη : δεν υπάρχει αντίδοτο. Ωστόσο από αυτά που μου λέει γεννιέται στο μυαλό μου η λύση. Το κακό δε φοβάται τίποτα παρά μόνο τον εαυτό του.
Έτσι με μια δικαιολογία καταφέρνω να φύγω από το γίγαντα κι αφού απομακρύνθηκα αρκετά πήρα ξανά την κανονική μου μορφή. Ίππευα με αποφασιστικότητα και σιγουριά ένα δυνατό και γρήγορο άλογο ανάμεσα στα ψηλά καταπράσινα βουνά, κάτω από ένα ολοκάθαρο ουρανό. Γύρω μου υπήρχαν κι άλλοι αναβάτες. Μάλιστα ένας από αυτούς μου είπε ότι τώρα είμαι όμορφη.
Στα μέσα της διαδρομής συνάντησα το τέρας. Δε θυμάμαι πως αλλά βρεθήκαμε να παλεύουμε σε ένα σκοτεινό δάσος κοντά σε ένα ποταμό. Αυτό ήθελα εξάλλου. Το οδήγησα στην όχθη του ποταμού και το ανάγκασα να κοιτάξει το είδωλο του μέσα στο νερό. Και τότε έβγαλε μια τεράστια κραυγή φόβου. Είχα νικήσει.
Το μόνο που θυμάμαι μετά είναι μια λάμψη εκτυφλωτική και όταν αυτή υποχώρησε εμένα και ένα νέο άντρα να κοιμόμαστε γυμνοί, το κεφάλι του ενός στα πόδια του άλλου, μέσα σε ένα πανέμορφο, φωτεινό δάσος δίπλα από το ποτάμι...

Κάπως έτσι είχε τελειώσει το όνειρο μέσα σε ένα υπέροχο τοπίο και μες στο φως...

ΒρΑδΥνΟ 'οΝεΙρΟ

Χτες βράδυ έτρεχα, έτρεχα το γύρω ενός νησιού

που κάτι μου θύμιζε.

Έτρεχα να προλάβω το χρόνο σου

να του συστήσω το δικό μου.

Ξάφνου κάτι με χτύπησε, ένα όνειρο σκόνταψε πάνω μου.

Εσύ θα ήσουνα, σε σκέφτηκα

Στο μπλε ξωκλήσι του Αϊ Σώστη βρέθηκα.

Οι Άγιοι με κοίταζαν προσεκτικά, τους γνώρισα.

Κεριά δεν υπήρχαν, μόνο ψυχές αναμμένες.

Το φαντάστηκα και ήρθα να σε βρω.

Θυμήθηκα τα μέρη μας σ’ αυτό το νησί

Μπορεί και να μην το ξαναθυμηθώ, ποτέ πια.

Σώπασα, δεν σκέφτηκα τίποτε άλλο.

Το άλλο καλοκαίρι δεν θα υπάρχει εδώ, το ξέρω.

Πήρα το δρόμο του γυρισμού κι ας μην τον ήξερα.

Στα όνειρά μου δεν υπάρχουν δρόμοι, ούτε τόποι γνωστοί,

κατευθύνσεις ελάχιστες, σκιρτήματα μόνο.

Σκιρτήματα....

παω κι ερχομαι...

Παω να γραψω κανα μαθηματακι,οχι οτι ειμαι απολυτως καλα αλλα δε γινεται να το αναβαλλω πια.Θα γυρισω με φρεσκα ονειρα και γρηγορα..Σας αφηνω με ενα απο τα αγαπημενα μου τραγουδια.

DREAM A LITTLE DREAM OF ME-MAMAS AND THE PAPAS
Stars shining bright above you;
Night breezes seem to whisper I love you?
Birds singing in the sycamore tree.
Dream a little dream of me.
Say nighty-night and kiss me;
Just hold me tight and tell me you'll miss me.
While I'm alone, blue as can be,
Dream a little dream of me.
Stars fading but I linger on, dear
Still craving your kiss.
I'm longing to linger till dawn, dear,
Just saying this...
Sweet dreams till sunbeams find you
Sweet dreams that leave all worries behind you.
But in your dreams, whatever they be,
Dream a little dream of me.
Stars fading but I linger on, dear
Still craving your kiss.
I'm longing to linger till dawn, dear
Just saying this...Sweet dreams till sunbeams find you
Sweet dreams that leave all worries far behind you.
But in your dreams, whatever they be,
Dream a little dream of me.
:-)

Ονειρεύτηκα ένα δείπνο...

Ήμουνα λέει σε ένα γεύμα αλλά δεν θυμάμαι ούτε τι τρώγαμε, ούτε τι πίναμε, ούτε ποιοι ήτανε εκει πέρα. Το μόνο που μπορώ να πώ με σιγουριά ήτανε οτι στο ίδιο τραπέζι ήτανε κι εκείνη... Κι εγώ έπαιζα με τους φακούς επαφής μου μέσα στην θήκη τους, αλλάζοντάς τους θέσεις και μπερδεύοντάς τους, τρίβοντάς τους τον έναν με τον άλλο, έτσι που μετά απο λίγο δεν ήξερα ποιος είναι ο αριστερός και ποιός ο δεξιός. Και είχα μια θλίψη μεγάλη, τόση που δεν μπορούσα καν να την κοιτάξω στα μάτια γιατί ήμουνα έτοιμος να βουρκώσω. Και της είπα ότι αλήθειες είχα να της πώ, κι αυτή άκουγε και δεν μίλαγε... Και δεν είπε τίποτα, απλώς άκουγε, ώσπου παραιτήθηκα απο το να συγκρατώ τα δάκρυά μου κι έγειρα το κεφάλι μου στο τραπέζι. Μετά δεν ξέρω τι έγεινε...
Δεν ξέρω τι διάολο συμβαίνει, περνάω μια απο τις καλύτερες φάσεις της ζωής μου, θα έλεγα, όταν είμαι ξύπνιος, αλλά τα βράδια τα όνειρά μου είναι όλο απελπισία, παράιτηση και θλίψη, σε σημείο να τα θυμάμαι και να μου μοιάζουν τραγικά με ταινίες Μάρθας Βούρτσης. Τι διάολο να πάρει;..

Ονειρεύομαι ξύπνια

(funk)
Ονειρεύτηκα πως ονειρευόμουν
μοναχά σ' ένα παιχνίδι τρελό
Πως κρατούσα, λέει, ένα κομμάτι
ένα κομμάτι ουρανό

Είχα κάποιο φόβο τελικό

Ονειρεύτηκα πως ονειρευόμουν
μοναχά σε ένα παιχνίδι τρελό
Τώρα ξέρω ότι τίποτα δεν είναι δικό μου
Δεν υπήρξα ποτέ, δεν θα υπάρξω ποτέ
στα όνειρά μου
εγώ είμαι το κενό


Υ.Γ. (=υστέρω, γράφω)
Αν άφηνες τα όνειρα να σβήσουν μακριά και αν σαν τα κεχριμπάρια του κομπολογιού που χάνονται μουντά στο χώμα, τις μνήμες σου μια -μια έβαφες με συμπόνοια, δεν θα στεκόσουν στην επιδερμίδα μου επάνω - μαρμαρωμένη επιβίωση της σκέψης,
κοιτώντας το ωχροκίτρινο νήμα της ψυχής μου;
Μια ήρεμη ανάσταση σε φως αττικό, που σαν μετουσιωμένο όνειρο θωρούσαμε τα φιλντισένια βράδια,
υπήρξε μέσα μας και άχνιζε από χάδια,
πέρα δώθε δονώντας ένα πόθο κρυφό,
ικανοποιημένο σε αχάτινους ήχους.

"Τρεφόμαστε", έλεγες τότε "από την πεμπτουσία του ρεμβασμού των άλλων"

Χιονισμένο πανόραμα

Χιόνι! Παντού χιόνι και από τον ουρανό να παίζουν μουσικές του Σταύρου Λάντσια...
Πανέμορφο όνειρο που νομίζω κράτησε όλη νύχτα!

Το ΟπΛο ΚαΙ η ΠαΛάΜη

Είδα ότι ήμουν ο Βασιλιάς Σαύρας και δεν μπορούσε κανείς να με πιστέψει πια. Τότε μπήκα λυπημένος στο αυτοκίνητο μου και την ώρα που έβαζα μπροστά την μηχανή πρόσεξα στη θέση του συνοδηγού μια παλάμη που κρατούσε ένα περίστροφο. Κομμένη παλάμη. Για μια στιγμή σκέφτηκα να σκοτώσω τον Βασιλιά Σαύρα,αλλά δεν το έκανα. Αντ’ αυτού, έβγαλα το παπούτσι μου και σκότωσα την παλάμη που κράταγε το περίστροφο.

Νενικήκαμεν

Είμαι σε ένα νοσοκομείο, ως επισκέπτης και μιλάω με ένα φίλο γιατρό. Ξαφνικά στην διπλανή αίθουσα βλέπω ένα γνώριμο πρόσωπο, γιατρός και αυτός. Ο Γιάννης ο συμμαθητής μου από το δημοτικό, που νίκησε τον καρκίνο του στομάχου. Βγαίνω από το γραφείο του ενός γιατρού και πάω να μιλήσω στον Γιάννη. Μέχρι να φτάσω ο Γιάννης έχει βγει στον διάδρομο και τον σταματάω εκεί.
«Συγνώμη είσαι ο Γιάννης, που πηγαίναμε μαζί σχολείο; Πόσο χαίρομαι που είσαι καλά!»
Πάντα χαιρόμουν όταν πετύχαινα στον δρόμο τον Γιάννη, ασχέτως αν δεν ανταλλάζαμε κουβέντα.
«Όχι δεν είμαι εγώ, κάποιο λάθος θα κάνεις.» μου λέει και με κοιτάει με αινιγματικό ύφος.
Πριν να χαθεί στον διάδρομο του νοσοκομείου γυρίζει και μου λέει «Την επιληψία σου… θα την νικήσεις!»

Ο Γιάννης αποκλείεται να ήξερε για μένα. Εγώ όμως είχα σοκαριστεί όταν στο λύκειο ανακάλυψε ότι είχε καρκίνο του στομάχου. Κυρίως γιατί ήμασταν μαζί από το δημοτικό, αν και δεν κάναμε παρέα, είχα μεγαλώσει με τον Γιάννη. Περάσαμε όλα τα στάδια της ασθένειας μαζί του οι συμμαθητές –αυτό το «γιατί σε μένα» δεν θα το ξεχάσω ποτέ- και δεν θυμάμαι μεγαλύτερη χαρά όταν ακούσαμε πως την νίκησε την ασθένεια.

Δεδομένου ότι το θέμα της επιληψίας μου ουδέποτε με απασχόλησε σοβαρά, νομίζω πως ο Γιάννης αντιπροσώπευε τις δυσκολίες που περνάω αυτόν τον καιρό. Σαν να μου έλεγε, «μην μασάς» και κυρίως, «ακόμη και αν κάτι φαντάζει ακατόρθωτο, θα το ξεπεράσεις».

Το κλειδί

Είδα λοιπόν πως ξέχασα το κλειδί του σπιτιού μου στο μαγαζί ενός φίλου, που είχε κλείσει κι εκείνος με τη σειρά του, είχε ξεχάσει τον κωδικό του συναγερμού! Ήρθε η αστυνομία και ήθελε να μας πάρει στο τμήμα. Έδειρα τον αστυνομικό και έφυγα σαν κυρία...

Αχ ξέρω τι πάει να πει το όνειρο, δικαιολογίες να μην πηγαίνω σπίτι μου ψάχνω!

dream a little dream of me...

Τι να φταιει αραγε;Ο πυρετος που δεν λεει να πεσει,το φαντασμα της Εδαφολογιας,το αδειο κρεβατι,το φθινοπωρο;Τι;Ολα;
Κοιμηθηκα με το εν λογω βιβλιο στα χερια,αβολα ειναι η αληθεια.
Βρεθηκα στο παρκο του Ρετιρο στη Μαδριτη.Ησυχια,ηλιος που χα'ι'δευει το προσωπο μου χωρις να το καιει.Απολαυση..καθομαι στο παγκακι και κοιταζω ενα αγαλμα.Μαυρο..συνειδητοποιω ποιο αγαλμα ειναι.Το αγαλμα του Εκπεσοντα αγγελου.Τι περιεργο..μοιαζει ολοζωντανο.Διωχνει τη θυμωμενη εκφραση απο το προσωπο του,σκυβει προς το μερος μου και μου προσφερει ενα ανθος Μανολιας.Απο κεινες τις τεραστιες με τα καταλευκα ανθη και τα δερματινα φυλλα που χαζευα πριν λιγο.Ποσο μου αρεσαν εκεινα τα λουλουδια,ποσο ντρεπομουν να κοψω ενα!Και να που εχω ενα τωρα στα χερια μου!Καταλευκο,με το λεπτο του αρωμα...το βαζω στα μαλλια οπως κανουν οι Ισπανιδες χορευτριες του φλαμενκο,οι γνησιες οχι αυτες που χορευουν για τους τουριστες,οι gitanas.
Ο αγγελος εχει γυρισει στο βαθρο του κι εχει παρει τη γνωστη θυμωμενη εκφραση.
Ο Πειρασμος με φωναζει για αλλη μια φορα.Και με δελεαζει με το μονο πραγμα που ξερει οτι θα με κανει να λυγισω..με λευκες Μανολιες.Θυμωνει γιατι ακομα αντιστεκομαι...οταν το μονο που θελω ειναι να τρεξω ΚΟΝΤΑ του.

Πυροβολημένο (κυριολεκτικά!) όνειρο/εφιάλτης

Προχτεσινό και το δικό μου. Παραδόξως το θυμάμαι ακόμα λεπτομερώς.

Ήμουν σε ένα παλιό κτίριο το οποίο ήταν νοσοκομείο-ψυχιατρείο-φυλακή. Σκοτεινό, βρώμικο, u name it, σαν το τελευταίο καταγώγιο της Gotham City. Εγώ υποτίθεται πως ήμουν νοσοκόμα, φορούσα στολή και καπελάκι και δούλευα στο ισόγειο, σφραγίζοντας κάτι αιτήσεις.
Κάποια στιγμή ήρθε ο προϊστάμενός μου (in real life ήταν ο περιπτεράς της γειτονιάς μου) και μου είπε να πάω στον τέταρτο όροφο όπου κάτι είχε προκύψει. Μπαίνω λοιπόν στο παμπάλαιο ασανσέρ και ανεβαίνω στον τέταρτο. Μόλις ανοίγω την πόρτα, συνειδητοποιώ οτι οι κρατούμενοι-νοσηλευόμενοι είχαν κάνει εξέγερση και είχαν σκοτώσει όλους τους εργαζόμενους. Κοκκάλωσα εκεί, ενώ έβλεπα σε slow motion έναν-έναν τους διάφορους επικίνδυνους τύπους να έρχονται κατά πάνω μου. Το τρομακτικό ήταν πως ήξερα ποιος ήταν ποιος, ήξερα δηλαδή τι εγκλήματα είχε κάνει και τα σκεφτόμουν καθώς πλησίαζαν. Συνολικά ήταν 4. Μια τύπισσα που είχε σκοτώσει τον άντρα της, ένας καραφλός πληρωμένος δολοφόνος, ένας παππούς που είχε κάνει αιματηρές ληστείες και ένας serial killer με το παρατσούκλι "Σκοτεινός Φοιτητής" (να και το comic relief της υπόθεσης! αλλά μη γελάτε γιατί εμένα μου κόπηκε το αίμα από τον τρόμο!). Τους πρώτους 3 τους ξεπέταξα με κινήσεις α λα Τζάκι Τσαν αλλά ο τελευταίος κόλλησε στην πόρτα του ασανσέρ και προσπάθησε να μπει μέσα. Εν τέλει κατάφερα να κλείσω τις πόρτες και να πατήσω το κουμπί για να κατέβω.
Όταν έφτασα στο ισόγειο, το είδα άδειο και κατεστραμμένο, με πτώματα ολόγυρα. Ένα από αυτά κρατούσε μια καραμπίνα, την οποία πήρα και άρχισα να περιδιαβαίνω στον όροφο. Ξαφνικά είδα τον serial killer μπροστά μου, ο οποίος είχε κι εκείνος όπλο. Προσπάθησα να τον πυροβολήσω αλλά δεν είχα σφαίρες. Φυσικά με πυροβόλησε αυτός και με το "μπαμ" ξύπνησα κατατρομαγμένη και με την αδρεναλίνη μου να χτυπάει tilt.

Αυτά!

ΥΓ. Υπάρχει βέβαια κι ένα καλό αν συνεχίσω να βλέπω τέτοια όνειρα -θα γλιτώσω τα λεφτά που σκαω στα βιντεοκλάμπ και στα first person shooter παιχνίδια. Τι Resident Evil και βλακείες... RaZz the killer nurse θα καταλήξω!

ΟΝΕΙΡΑ

Προχθές έιδα ένα πολύ περίεργο όνειρο, ήμουνα λέει μπροστά σε έναν τοίχο ο οποίος υψωνότανε μπροστά μου και χώριζε την περιοχή στην οποία ήμουνα σε δύο κομμάτια. Αυτό στο οποίο ήμουνα ήτανε ηλιόλουστο και επίπεδο, με χορτάρι και ένα δροσερό αεράκι, το άλλο δεν το έβλεπα... Αλλά ήθελα να φύγω απο εκεί που ήμουνα. Γιατί είχα καταλάβει οτι όσο ωραίο κι αν ήτανε το κομμάτι μου, εκεί πέρα έμενα στάσιμος και απλώς σπαταλούσα τον χρόνο μου μη κάνοντας τίποτα. Κι αυτό με στεναχωρούσε βαθειά, με πλήγωνε. Και ήξερα οτι απο το άλλο μέρος του τοίχου, θα λυτρωνόμουνα απο αυτήν την όμορφη απραγία. Και προσπαθούσα απεγνωσμένα να σκαρφαλώσω στον τοίχο, που όμως δεν προσέφερε κανένα πιάσιμο, ή βοήθεια για να σκαρφαλώσεις πάνω του. Κι όσο και να προσπαθούσα, τόσο πιο ανύμπορος ένιωθα και τόσο πιο νευρικός γινόμουνα απο την συνειδητοποίηση αυτού του πράγματος. Στο τέλος έβαλα τα κλάματα στην βάση του τοίχου, απο την απογοήτευσή μου και την πίκρα μου που δεν θα μπορούσα να ζούσα την αληθινή ζωή. Το πρωί ξύπνησα με μια βαθιά μελαγχολία που ακόμα κρατάει μέσα μου... Περαστικά στο υποσυνείδητο...